مسطورا، ۳۰؛
در کوچک ترین اعمال باید ملاحظه حسابرسی را کرد
به گزارش نور معرفت، انسانی که توسط تعالیم وحی الهی رشد کرده باشد و مسئله قیامت در جانش رسوخ کرده باشد، همه افکار و اعمالش را متناسب با روز حساب و قیامت تنظیم می کند.
خبرگزاری مهر- گروه دین و اندیشه: انسان در طول تاریخ، تمامِ همتش پاسخ به نیازهایش بوده، چونکه انسان ذاتاً موجودی نیازمند آفریده شده است. خطر مهلکی که در کمین انسان است، از یک سو تشخیص نادرست نیازهایش است و از طرف دیگر تجویز پاسخ های نادرست به این نیازها. ارمغان انبیای الهی برای عبور دادن انسان ها از این گردنه پرخطر، چیزی نیست مگر تعالیمی از جنس وحی الهی؛ قرآن کریم آن تحفه گران بهایِ بی نظیرِ شفابخشِ هدایت کننده ای است که بواسطه حضرت محمد (ص) از جانب خدای متعال برای انسان فرستاده شده است. انسان به سرمنزل آرامش، اطمینان و رضایت مندی در این دنیا نمی رسد مگر بواسطه استمداد و بهره مندی عملی از این کتابِ باعظمت.
قرآن کریم، حقایقی را به انسان تعلیم می دهد که انسانِ قرن بیست ویکم، با وجود تمام پیشرفت های مادی بشری که به دست آورده است هیچگاه توان و امکان دانستن آنها را نداشته و ندارد، حقایقی که اگر برای انسان آشکار شود و به آنها عمل کند، سبب قدرتمندی و رستگاری اش می شود. پس فقط کسانی می توانند از گمراهی آشکار بیرون بروند و به سمت تباهی نروند، که مورد تعلیم کتاب خدا قرار گرفته باشند. قرآن، کتاب حکیم، کتاب کریم و کتاب هدایتی است که هرکسی با آن نشست وبرخاست نماید، بینایی او افزوده می شود و قلب او به نور هدایت روشن و توانش برای پیمودن راه حق مضاعف می شود.
بهره مندی از قرآن، فقط با انس و ارتباط مداوم با این چشمه نورانی است که محقق می شود. حفظ قرآن شاید جز بهترین راهکارهای ایجاد انس و ارتباط مداوم با قرآن کریم باشد. حفظ قرآن اگر همراه با فهم و استفاده مکرر آیات در زندگی باشد، می تواند بهانه انس بیشتر ما با قرآن کریم شود. باید تلاش شود تا حفظ قرآن کریم مقدمه جاری شدنِ قرآن در صحنه های مختلف زندگی یکایک انسان ها شود. متن زیر حاصل تلاش دارالقرآن کریم برای تبیین و همین طور حفظ موضوعی آیات قرآن کریم است که در ایام ماه مبارک رمضان تقدیم نگاه شما می شود.
آنچه در ادامه می خوانید بخش سی ام مجموعه «زندگی با آیه ها» برگرفته از کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن حضرت آیت الله خامنه ای است: فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ترجمه‌ی تدبری آیات ۷و۸ زلزال
آخرت در پیوستگی کامل با دنیاست، آخرت چیزی نیست مگر صورت باطنی همین اعمال دنیوی. دنیا فرصت عمل و آخرت جایگاه حسابرسی و پاسخ است. «فَمَن یَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٍ خَیۡرٗا یَرَهُۥ» پس هرکس به اندازه ذره ای کار خیر کرده باشد، خودِ آن کار را می بیند و صورت اخروی آن کار به عنوان پاداش به او داده می شود، «وَمَن یَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٖ شَرّٗا یَرَهُۥ» و هرکسی هم به اندازه ذره ای کار بد کرده باشد، خودِ آن کار را می بیند. درواقع، صورت اخروی خودِ آن کار را به عنوان مجازات می بیند.
تیر پرتابی
تیر و یا هر چیز دیگر را، اگر عمود و به سمت بالا پرت و پرتاب کنید، به خود شما برمی گردد، اما افقی نه. خطا اینجاست که ما عالم را افقی می بینیم! به همین خاطر هر کار دلمان خواست می نماییم، غافل از این که عالم عمودی ست و هرچه نماییم به خودِما برمی گردد، دیر یا زود. و این یک حقیقت مسلّمی است که قرآن کریم به گونه های مختلف و به تکرار تاکید می کند و می گوید: خوبی کنید به خودتان برمی گردد، بدی هم کنید به خودتان. هر چند آن خوبی، آن بدی، به قدر ذره ای باشد.
امروز هم علم به همین نقطه رسیده و نامش را «کارْما» گذاشته، یعنی کارِ ما، کاری که از خود ما سر زده و به خود ما بازگشته است.
از قرآن هیچ آیه ای ندانید جز همین یک آیه، بار خودرا بسته اید. این آیه می گوید: می خواهی خوبی ببینی؟ پس خوبی کن! می خواهی بدی نبینی؟ پس، بدی نکن! و اگر خوبی نمی بینی، چون خوبی نکرده ای و اگر بدی می بینی چون بدی کرده ای.
و نگو خوبی کردم و ندیدم، بله ممکنست نسبت به کسی خوبی کنی اما از او خوبی نبینی ولی دیر یا زود، یک روزی، یک جایی و توسط کسی خواهی دید. همچنین ماجرای بد بودن و بدی کردن.
سبک تر از ذره
به قدر سنگینی یک ذره -ذره که می دانید چیست؟ همین چیزهایی که در فضا و در نور آفتاب معلقند و دیده می شوند، ذره هستند- اگر شما کار کنید، ضایع نمی گردد. [۱]
دوربین های مخفیِ الهی ذره ذره‌ی اعمال ما را نگاه می کنند و می سنجند و سخت ترش این است که بر دل های ما هم تسلط دارند. دوربین مخفی فقط توی ساختمان و توی محیط کار و داخل خانه و این ها نیست؛ توی دل ما هم یک دوربین مخفی هست. آن چه بر دل ما می گذرد، آن چه بر ذهن ما می گذرد، آن چه در خلوات انجام می دهیم، همه بدون هیچ نوع کم و زیادی منعکس است و در روز قیامت این ها آشکار می شود. [۲]
در آن عرصه عجیب و هول انگیز، یکی یکی کارها و حرکات و حرف ها و اعمال و حتی گاهی تصورات ما زنده خواهد شد و مورد مداقه قرار خواهد گرفت. شما خود آن خیر و شر را در قیامت می بینید. خودِ آن عمل، آنجا در مقابل ما مجسم و زنده خواهد شد. [۳]
اعتقاد به امتدادِ نتایج عمل، ایثار و جهاد را معنا می بخشد و منطقی می کند. یکی از ابزارهای مهم ادیان که در اسلام بطور واضحی وجود دارد، مساله جهاد است. جهاد باید همراه با ایثار باشد؛ و اِلّا جهاد نخواهد شد. ایثار یعنی ازخودگذشتگی. در منطق عقل ابزاری، ازخودگذشتگی یک امر بی منطقی است. خب، چرا من از خودم بگذرم؟ این اعتقاد به معاد است که این را منطقی می کند، عقلانی می کند. وقتی ما معتقدیم که هیچ عملی از بین نخواهد رفت و همه اعمال محفوظ است و ما در آن زندگی واقعی، این اعمال را در مقابل چشممان خواهیم دید، آن وقت اینجا اگر برای تکلیف، برای وظیفه یک چیزی را از دست دادیم، احساس خسارت نمی کنیم؛ ولو آن چیز جانمان باشد، ولو آن چیز عزیزان و فرزندانمان باشد. باید این ها جز الگوی پیشرفت بیاید و در پیشرفت یک جامعه معنا پیدا کند. بدین سبب مساله اصلی، مساله توحید و مساله معاد است. [۴]
معاد و مقصد
تذکرِ قیامت و زنده شدن باردیگر انسان ها، جز عناصر جدانشدنی دعوت انبیای الهی بوده است. پس از اصل توحید، از همه اصول اسلامی بالاتر، اصل قیامت و معاد است.
دنیا و آخرت از هم تفکیک پذیر نیستند و این عالم مزرعه آن عالم است؛ خاصیت مزرعه چیست؟ این است که هر آن چه را بکاری، دقیقاً همان را برداشت می کنی و این یعنی نهایتِ وحدت، هماهنگی و یکی بودن دنیا و آخرت.
مرگ یا لحظه جدایی انسان از این عالم برای همه حاصل می شود و هیچ کس نمی تواند از مرگ فرار کند؛ اگر هم فرار کند، فایده ای ندارد و خود مرگ، او را در آغوش خواهد گرفت. مرگ و مردن، مسأله ای واقعی و جز قوانین ثابت و بلکه جز یقینی ترین مسائل حیات بشری است.
فراری بودن انسان از مرگ، به خاطر تعلق و محبتش به دنیاست. انسانی از مرگ گریزان است که کارش در دنیا فقط بازی، بیهودگی و تفاخر و زیاد کردن دارایی هایش باشد. در صورتیکه همه انبیای الهی با صدای رسا از حقیقتِ مسافرخانه بودن دنیا آگاهی داده اند تا انسان به بهترین شکل از فرصت دنیا بهره ببرد و زندگی جاودانه‌ی خودش را بسازد.
انسانی که توسط تعالیم وحی الهی رشد کرده باشد و مساله قیامت در جانش رسوخ کرده باشد، همه افکار و اعمالش را متناسب با روز حساب و قیامت تنظیم می کند. دائماً خودش را برای پاسخ گویی در آن روز محاسبه می کند و مراقب است تا در آن روزِ سخت و خشمگین، گرفتار و در بند نباشد.
آری، آن روز، یعنی قیامت، روز بسیار سختی است. سختی اش تا حدی است که بهترین بندگان الهی، نسبت به آن روز ترسان هستند و بخاطر رهایی از سختی، گرسنگی و تشنگی آن روز، حاضرند در این دنیا صدها سختی، گرسنگی و تشنگی و بلکه هزاران درد و رنج و ناملایمت را تحمل نمایند. آن چه سبب عمل صالح و تضمین کننده آن در این دنیا می شود، همین اعتقاد به حسابرسی اعمال و زندگی بعد از مرگ است.
در قیامت، انسان فقط نتیجه اعمال دنیایی اش را مشاهده نمی کند، بلکه خود آن عمل را مشاهده می کند؛ به عبارت دیگر هر عمل انسان یک باطن و حقیقتی دارد که توسط خود انسان ایجاد می شود که در آخرت، انسان با حقیقت و باطن همان اعمال مواجه می شود. پس انسان، در لحظه لحظه زندگی اش، در کوچک ترین اعمال و حتی افکارش، باید ملاحظه خدا و حسابرسی قیامت را بکند.
[۱] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۸۳.۰۷.۱۳
[۲] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۸۹.۰۴.۲۳
[۳] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۶۹.۰۹.۱۴
[۴] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۸۹.۰۹.۱۰
منبع: nooremarefat.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب