مسطورا، ۲۶؛
باور به قیامت توانست افرادی مثل ابوذر و عمار یاسر را تربیت کند
نور معرفت: به گزارش نور معرفت، اگر ما جز عقلای عالم محسوب شویم، مسائل واقعی زندگی را هیچگاه شوخی نمی گیریم؛ جدی می گیریم. جدی تر از مسائل این زندگی، مسئله مرگ، مسئله قبر، مسئله سوال الهی، مسئله برزخ و مسئله قیامت است.
خبرگزاری مهر- گروه دین و اندیشه: انسان در طول تاریخ، تمامِ همتش پاسخ به نیازهایش بوده، چون که انسان ذاتاً موجودی نیازمند آفریده شده است. خطر مهلکی که در کمین انسان است، از یک سو تشخیص نادرست نیازهایش است و از طرفی تجویز پاسخ های نادرست به این نیازها. ارمغان انبیای الهی برای عبور دادن انسان ها از این گردنه پرخطر، چیزی نیست مگر تعالیمی از جنس وحی الهی؛ قرآن کریم آن تحفه گران بهایِ بی نظیرِ شفابخشِ هدایت کننده ای است که به واسطه حضرت محمد (ص) از سوی خدای متعال برای انسان فرستاده شده است. انسان به سرمنزل آرامش، اطمینان و رضایت مندی در این دنیا نمی رسد مگر به واسطه استمداد و بهره مندی عملی از این کتابِ باعظمت.
قرآن کریم، حقایقی را به انسان تعلیم می دهد که انسانِ قرن بیست ویکم، با وجود تمام پیشرفت های مادی بشری که به دست آورده است هیچ وقت توان و امکان دانستن آنها را نداشته و ندارد، حقایقی که اگر برای انسان آشکار شود و به آنها عمل کند، سبب قدرتمندی و رستگاری اش می شود. بنابراین فقط کسانی می توانند از گمراهی آشکار بیرون بروند و به سمت تباهی نروند، که مورد تعلیم کتاب خدا قرار گرفته باشند. قرآن، کتاب حکیم، کتاب کریم و کتاب هدایتی است که هرکسی با آن نشست وبرخاست نماید، بینایی او افزوده می شود و قلب او به نور هدایت روشن و توانش برای پیمودن راه حق مضاعف می شود.
بهره مندی از قرآن، فقط با انس و ارتباط مداوم با این چشمه نورانی است که محقق می شود. حفظ قرآن شاید جز بهترین راهکارهای ایجاد انس و ارتباط مداوم با قرآن کریم باشد. حفظ قرآن اگر همراه با فهم و استفاده مکرر آیات در زندگی باشد، می تواند بهانه انس بیشتر ما با قرآن کریم شود. باید تلاش شود تا حفظ قرآن کریم مقدمه جاری شدنِ قرآن در صحنه های متعدد زندگی یکایک انسان ها شود. متن زیر حاصل تلاش دارالقرآن کریم برای تبیین و همینطور حفظ موضوعی آیات قرآن کریم است که در ایام ماه مبارک رمضان تقدیم نگاه شما می شود.
آنچه در ادامه می خوانید بخش بیست و ششم مجموعه «زندگی با آیه ها» برگرفته از کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن حضرت آیت الله خامنه ای است: کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۗ وَنَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَالْخَیْرِ فِتْنَةً ۖ وَإِلَیْنَا تُرْجَعُونَ ترجمه‌ی تدبری آیه‌ی ۳۵ انبیا
«کُلُّ نَفۡس ٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ» همه‌ی افراد مرگ را می چشند و امکان فرار از مرگ را ندارند؛ «وَنَبۡلُوکُم بِٱلشَّرِّ وَٱلۡخَیۡرِ فِتۡنَة ٗ ۖ» و در راه زندگی تا مرگ به بدی و خوبی، سختی و رفاه، یا بدی از سوی شیاطین و خوبی از جانب عالَم تکوین آزمایشتان می نماییم «وَإِلَیۡنَا تُرۡجَعُونَ» و سپس برای حسابرسی میزان موفقیت در امتحان ها به سمت ما بازگردانده می شوید.
گل فروش مرگ اندیش
از چه نام برگ را کردی تو مرگ؟!
گل ها، توی گل فروشی ها، چرا آن قدر خرم و شادابند؟ چون گل فروش، همواره به یاد مرگ است، مدام با خود می گوید: اگر به گل ها نرسم و رسیدگی نکنم، پژمرده می شوند و می میرند. به همین خاطر آبِ پاک، دمای لازم، نور کافی در اختیار آنها قرار می دهد.
یاد مرگ با آدمی همان می کند که گل فروشِ مرگ اندیش با گل ها. اگر از مرگ غافل نباشیم، لقمه هامان را پاک می نماییم و لقمه ها تنها آن چه در سفره هاست، نیست! آن چه هم می شنویم لقمه، آن چه هم می بینیم لقمه، آن چه هم می اندیشیم لقمه است و این لقمه ها همه باید پاک باشد.
آفات که گناهان باشند را باید از خود دور نماییم و به قرآن که نور است، روی آوریم. رازِ این که قرآن کریم به تکرار از مرگ یاد می کند و به یاد مرگ سفارش می کند همین است؛ چون نشاط و طراوت آدمی در گرو همین یاد است؛ در این صورت است که مرگ، سازوبرگ و سرمایه ای می شود برای آدمی. همان مرگی که از آن گریز و گزیری نیست، باآنکه آدمی همیشه از آن گریزان است.
همان مرگی که وقتی می آید، هوش از سرِ آدمی می پرد و می برد و از شدت وحشت تمام مشاعرش را از کف می دهد!
قطعیت مسئله مرگ و قیامت
اگر ما جز عقلای عالم محسوب شویم، مسائل واقعی زندگی را هیچگاه شوخی نمی گیریم؛ جدی می گیریم. جدی تر از مسائل این زندگی، مسئله مرگ، مسئله قبر، مسئله سوال الهی، مسئله برزخ و مسئله قیامت است. این ها را باید شوخی نگیریم، باید جدی بگیریم. این ها مسائل مهمی است. [۱]
ما نباید قیامت را فراموش نماییم. قیامت واقعه عظیمی است. ما باید همیشه یاد قیامت را در ذهن خود داشته باشیم و از قیامت بترسیم. [۲]
از یک جامعه جاهلِ متعصبِ دور از اخلاقِ گرفتارِ انواع و اقسام فساد، پیغمبر بتواند یکی مثل عمار را بیرون بیاورد، یکی مثل ابوذر درست کند، این ها مگر کار آسانی است؟! پیغمبر چه کار کرد؟ این دنده سنگینی که توانست این موتور را به راه بیندازد، چه بود؟ آیات مکی را نگاه کنید: در درجه‌ی اول، ذکر قیامت، ذکر عذاب الهی، ترساندن از نقمت الهی برای کافران و دُوران و کوران است. این ها بود که آن تکان اول را به مردم داد. ما از این نکته نباید غفلت نماییم. شفاعت به جای خود محفوظ، محبت به جای خود محفوظ، ولایت به جای خود محفوظ؛ اما خدای متعال هم رحمت دارد هم سخط دارد. سخط الهی را هم به یاد خودمان بیاوریم؛ اول به یاد خودمان، بعد به یاد مردم. اینست که دل های ما را تکان می دهد. اینست که ما را از اعماق جهالت ها و مادیگری ها و گرفتاری ها بیرون می کشد. [۳]
این حالتی که برای همه پیش می آید و شاید خیلی ها این حالت احتضار و لحظات نزدیکی مرگ را در دیگران دیده اند، من و شما در آن لحظات از خودمان اختیاری نداریم؛ هیچکس در آنجا به ما نزدیک تر از خدا نیست. «وَنَحۡنُ أَقۡرَبُ إِلَیۡهِ مِنکُمۡ وَلَٰکِن لَّا تُبۡصِرُونَ» [۴] هیچکس نمی تواند ما را در آن حالت، از آن ورطه ای که در مقابل ماست نجات بدهد، مگر عمل صالح و فضل الهی.
[۱] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۸۳.۰۸.۲۰
[۲] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۸۳.۰۸.۰۶
[۳] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۹۱.۰۲.۲۳
[۴] سورة واقعه، آیه‌ی ۸۵.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب