پرسش یک فرمانده هنگام عملیات کربلای ۴
نور معرفت: شواهد و قرائن نشان می داد دشمن از طرح عملیات خودی آگاه شده و با آمادگی و هوشیاری کامل، مهم ترین معبر عملیاتی را مسدود ساخته است. بدین ترتیب دشمن 2 طرف معبر کم عرض آبی ام الرصاص را که از آن با عنوان تنگه عملیات یاد می شد، مسدود کرد.
به گزارش نور معرفت به نقل از ایسنا، سپاه در نظر داشت عملیات «کربلای ۴» را بلا فاصله بعد از عملیات «والفجر ۸» انجام دهد، اما برای اینکه سازمان رزم سپاه متکی به نیروهای پیاده بود و ۷۵ روز جنگ در فاو، ضرورت بازسازی یگان ها را ایجاب می کرد، عملاً اجرای عملیات در زمان موردنظر میسر نشد.
تصرف فاو و رأس البیشه که ایران را با کویت همسایه کرده و راه زمینی عراق را به شمال خلیج فارس قطع کرده بود، می توانست با تصرف ابوالخصیب کامل شود. با این اقدام کل شبه جزیره فاو آزاد می شد، موقعیت ایران در خلیج فارس بیش ازپیش تقویت می گردید و نیز بصره از جنوب در خطر سقوط قرار می گرفت.
نام گذاری سال ۱۳۶۵ به «سال سرنوشت» و تاکید بر اجرای عملیات سرنوشت ساز [۱]، امیدواری مسئولان کشور و فرماندهان جنگ به نتایج این عملیات را نمایان می ساخت.
بیشتر بخوانید:
به وقت توقف عملیات
مرور آن چه در عملیات «کربلای۴» گذشت
با شروع عملیات در شامگاه سوم دی ماه سال ۱۳۶۵، شواهد و قرائن نشان می داد که دشمن از طرح عملیات خودی آگاه شده و با آمادگی و هوشیاری کامل، مهم ترین معبر عملیاتی را مسدود ساخته است. بدین ترتیب دشمن دو طرف معبر کم عرض آبی ام الرصاص را که از آن با عنوان تنگه عملیات یاد می شد، مسدود کرد.
اما این هوشیاری دشمن که با دریافت اطلاعات ماهواره ای و جاسوسی از آمریکا حاصل شده بود، نتوانست از شکسته شدن خطوط مستحکم ارتش عراق پیشگیری کند. اجرای انبوه آتش دشمن روی نقاط خاص و حساس اروندرود، سازمان غواص های خط شکن و نیز قایق سواران ر ا که موج دوم و سوم اجرای عملیات را تشکیل می دادند، برهم زده بود؛ اما نیروهای غواص از تنگه گذشتند و در جزیره بلجانیه پیاده شدند. در محورهای دیگر نیز با شکسته شدن خطوط دشمن در جزایر سهیل و ام الرصاص، جنگ به خشکی کشیده شد.
در این عملیات برای اولین بار خط دشمن در شلمچه نیز شکسته شد، اما با وجود شکسته شدن خطوط دشمن، امکان ادامه عملیات میسر نشد، پس بمنظور حفظ قوا و طراحی عملیاتی دیگر، از ادامه نبرد صرف نظر شد.
اما دراین بین، نکته قابل تأمل، رشادت، ایثار و ازخودگذشتگی تعدادی از رزمندگان بمنظور کمک به برادران خود به جهت عقب نشینی بود که صحنه های حماسی و با شکوهی را رقم زده بود که بمنظور سالروز این عملیات غرورآفرین منتشر می شود:
چگونه بدون بچه های مجروح برگردم؟ [۲]
موسی اسکندری که در عملیات کربلای ۴، رییس ستاد لشکر ۷ ولی عصر (عج) بود و باتوجه به ماهیت کار ستاد می توانست در پشت جبهه بماند و وظایفش را انجام دهد ولی مانند دیگر عملیات ها، در کنار رزمندگان خط مقدم حاضر شد و زمانی که به سبب متوقف شدن عملیات، دستور عقب نشینی صادر شد، به هدایت یگان های لشکر به عقب پرداخت و خودش حاضر نشد به عقب بازگردد.
ازاین رو به یکی از رزمندگان ماموریت داده شد که وی را با یک قایق از جزیره سهیل به عقب برگرداند ولی او برخی از مجروحان و رزمندگان را در آن قایق سوار کرد و در مقابل اصرار طرف مقابل به بازگشت اظهار داشت: چگونه برگردم درحالی که این بچه های مجروح اینجا افتاده اند؟
موسی اسکندری که خودش هم مجروح شده بود، در کنار دیگر مجروحانی که امکان بازگشت برایشان فراهم نبود، در جزیره سهیل عراق ماند و به شهادت رسید.
او در زمان شهادت ۲۸ سال داشت؛ ۲۸ سالی که ۱۴ سالش را در مبارزه مستمر گذرانده بود. در سال ۱۳۷۵، پیکر پاک و مطهر این شهید، بعد از ۱۰ سال کشف و شناسایی شد و با تشییع مردم قدرشناس اهواز در گلزار شهدای بهشت آباد این شهر آرام گرفت.
وقتی که پل عبور رزمندگان می شوی [۳]
در عملیات کربلای ۴، مقرر شده بود، بعد از شکستن خط دشمن، با اتصال قطعات پل های کوثری به هم پلی برای عبور نفرات پیاده، روی نهر خین ساخته شود. مهندسی رزمی و یگان دریایی لشکر، زیر آتش تیربارهای دشمن مبادرت به راه اندازی پل کردند، اما موفق نشدند آنرا بطور کامل به ساحل وصل کنند.
یکی از کسانی که برای ساخت پل بسیار تلاش کرد، اکبر خرد پیشه (شیرازی)، روحانی و پاسدار مجاهد یگان دریایی لشکر بود.
شیرازی تمامی توان خودرا به کار برد، اما موفق نشد قسمت آخر پل را تکمیل کند. زمانی که دستور عقب نشینی صادر شد، وی که قدی بلند و هیکلی تنومند داشت، با وجود سرمای سحرگاهی دی ماه، در بین آب ها و گنداب های نهر خین قرار گرفت و درحالی که کتفش در نبردهای گذشته به شدت لطمه دیده بود، با یک دست، محل اتصال پل را محکم گرفت و با دست دیگر، یکی از میله های موانع ساحل نهر را نگه داشت و اینگونه پل را مهار کرد تا رزمندگان از روی آن بگذرند.
او که در چنین وضعیتی، هدف تیربار دشمن قرار گرفت، با صورت در بین گل ولای ساحل افتاد و روح ملکوتی اش به پرواز درآمد.
با روشن شدن هوا، برخی از برادران اهتمام کردند، پیکر او را به عقب بیاورند، اما تیربارهای دشمن مانع آنها می شد. به این ترتیب، پیکر پاک این سرباز فداکار اسلام، در بین گل ولای نهر خین مدفون شد تا آنکه بعد از آزاد شدن جزیره بوارین در عملیات کربلای ۵، آن پیکر مطهر به زادگاهش در روستای شهیدپرور ده بید استان فارس منتقل و به خاک سپرده شد.
منابع:
[۱]جمعی از نویسندگان، اطلس جنگ ایران و عراق، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ چهارم ۱۳۹۹، صفحه ۷۶
[۲] کوچک، عبدالمحمد، اطلس لشکر ۷ ولی عصر (عج) در دوران دفاع مقدس، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ اول ۱۳۹۸، صفحه ۱۹۹
[۳] زارع زاده، نادر، اطلس لشکر ۱۷ علی بن ابیطالب (ع) در دوران دفاع مقدس، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ اول ۱۳۹۹، صفحه ۲۵۸
منبع: nooremarefat.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب