آیت الله روحانی، فقیه سیاسی سنتی هویتی
به گزارش نور معرفت، «در تعریفی متناقض، مرحوم آیت الله روحانی یک فقیهِ سیاسیِ سنتیِ هویتی بود؛ در عین حال که به تمامی سنتی بود، نه سیاسی و نه هویتی.»
به گزارش نور معرفت به نقل از ایسنا، در رشته توییتی از محسن حسام مظاهری می خوانیم: «آقای سیدمحمدصادق روحانی (۱۳۰۵-۱۴۰۱) که امشب (جمعه شب) درگذشت، در میان مراجع تقلید معاصر شیعه شخصیت جالب و متفاوتی بود. به علت آرا و نظرات خاصش به دشواری می شد او را در دسته بندی های مرسوم مراجع نظیر سنتی، سیاسی و هویتی گنجاند. با همه این جریان ها قرابت هایی داشت و در عین حال تفاوت هایی. بر خلاف اغلب مراجع سنتی، در عرصه سیاست فعال بود و اعلام موضع می کرد. در زمان پهلوی از روحانیان مبارز محسوب می شد و بیانیه ها و اعلامیه های تند و تیزی ضد رژیم صادر می کرد.
سیدهادی خسروشاهی، داماد وی، یکی از مجلدات کتاب «اسناد نهضت اسلامی ایران» را مستقلاً به اسناد مبارزات انقلابی وی مختص کرده است.
در عین حال بر خلاف اغلب روحانیان مبارز، مخالف سرسخت کتاب «شهید جاوید» و هم دکتر شریعتی و حسینیه ارشاد بود و فتاوایی ضد آنها صادر کرد. ازجمله ضمن اخطار بابت این که سخنان شریعتی به «مرحله خطرناکی» رسیده و سبب «خشم و انزجار مؤمنان» شده است.... آثار و سخنرانی های «زهرآلود» شریعتی را «مصداق واقعی بدعت» خوانده و شرکت در مجالسش را حرام دانسته بود. بعد از انقلاب هم بخصوص در سالهای نخست مخالفت ها و نارضایتی هایی ابراز کرد که منجر به برخوردهای تلخی با او شد.
(شرح این ناملایمات را در یکی از مجلدات مشهورترین و مفصل ترین اثر خود یعنی «فقه الصادق» آورده است.) نهایتا هم در سال ۱۳۶۴ محکوم به حصر خانگی شد؛ حصری که ۱۵ سال طول کشید.
در عین حال بر خلاف اغلب مراجع سیاسی که نوعاً دیدگاه های تقریبی دارند، وی از علمای «ولایتی» و مخالفان سرسخت ایده وحدت مذاهب اسلامی بود؛ «هفته وحدت» را غلط می دانست و به جواز مجالس جشن نهم ربیع قائل بود.
در حوزه مناسک هم فتاوایی مشابه مراجع هویت گرا داشت. همچون بشدت بر اقامه و توسعه رسوم مختلف سوگواری تاکید داشت و قمه زنی را نه تنها جایز بلکه «از امور مستحسن» می دانست. سال ۱۳۹۲ که پژوهشی در آرای فقها و مراجع در مبحث مناسک داشتم، به فتوای عجیبی از وی برخوردم: «... قمه زدن را از بهترین شعائر مذهبی می دانم و عملی است بسیار پسندیده. بلی باید رعایت شود که قمه را به نحوی بزنند که باعث هلاکت نفس نشود و برخی از بزرگان دین احتمال داده اند که در این زمان واجب کفائی باشد. من هم بعید نمی دانم.»
خلاصه آنکه در تعریفی متناقض، مرحوم آیت الله روحانی یک فقیهِ سیاسیِ سنتیِ هویتی بود؛ در عین حال که به تمامی سنتی بود، نه سیاسی و نه هویتی.
از سمت چپ، تکیه داده به دیوار:
آقایان: سیدمحمدرضا گلپایگانی، سیدکاظم شریعتمداری، سیدمحمدصادق روحانی و محمدتقی فلسفی.
منبع: نور معرفت
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب