گفتگوی تفصیلی مهر با حسن پلارك-۱؛
طراحی حاج قاسم سلیمانی برای ۱۰ سال آینده بین الحرمین کربلا
حسن پلارک اظهار داشت: وقتی حاج قاسم آمد و از طرح های بازسازی کربلا بازدید کرد در آن بازدید احساس کردم که او دینش را به ائمه اطهار ادا کرده است. حاج قاسم به آنچه که می خواست رسیده بود.
خبرگزاری مهر -گروه دین و آئین-سمانه نوری زاده قصری: این روزها یادآور روزهای تلخی است که در سال ۹۸، ملت ایران و آزادگان جهان به سوگ سردار شهید حاج قاسم سلیمانی نشستند. حسن پلارک از همرزمان قدیم حاج قاسم بود و از جانب ایشان بعنوان مشاور و دستیار ویژه فرماندهی نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی منصوب شده بود. رییس سابق ستاد بازسازی عتبات عالیات، سالیان متمادی با شهید سلیمانی همکاری داشته است و او که در نخستین دیدار با قاسم جوان، به جوانمردی او پی برد، بعدها توسط سردار سلیمانی، مأمور تحقق خیلی از برنامه های فرهنگی و اجتماعی شد. آنچه در ادامه می خوانید بخش نخست گفتگوی ما با سردار پلارک است:
*آشنایی شما با حاج قاسم از کجا شروع شد؟
به ارواح طیبه پاک شهدا و امام شهیدان، یاران باوفای امام و همه شهدای دفاع مقدس، شهدای مدافع حرم، شهدای سلامت و شهدای مدافع امنیت کشور و به خصوص سردار و سرور و سالار شهیدان سردار سلیمانی سردار دل ها درود و سلام می فرستم. در اواخر سال ۵۸ بچه های کرمان دو گروه شدند. قسمتی از آنها با یک آموزش فشرده ای برای مبارزه با ضد انقلاب به کردستان رفتند و بخشی که تعداد محدود ۱۰- ۱۵ نفری بودند بعنوان آموزش مربیگری تهران آمدند. ما کردستان رفتیم و آقای حاج قاسم هم برای آموزش آمده بود آنجا و برگشتمان با هم شد.
*پس حاج قاسم مربی تان شد؟
بله. ما از کردستان برگشتیم. آقای سلیمانی هم مربی ما شد. دوره ۲۰۰-۳۰۰ نفر بودند تنها من نبودم. از این ۲۰۰- ۳۰۰ نفر، ۴-۵ نفری بودند که از کردستان برگشته و بعنوان شاگردهای حاج قاسم بودیم. طبیعی بود ما در کردستان با سلاح ها عملاً کار کرده و جنگیده بودیم. هم اصول رزم را می دانستیم و هم سلاح ها را خوب می شناختیم. حاج قاسم بخش های نظریه را در تهران کار کرده بودند، سلاح ها را دیده و یاد گرفته بودند اما با سلاح کار نکرده بودند. به همین دلیل در آموزش ما بیشتر از مربی اطلاعات داشتیم. ما هم جوان بودیم و اهل ادعا و خیلی هم اوایل انقلاب، کسی رییس و مرئوسی رعایت نمی کرد. می گفتند فاصله طبقاتی از بین رفته و دیگر همه مثل هم باید باشند. همچنین هم بود. آن موقع در سپاه هم تا همین ۱۰ – ۲۰ سال پیش درجات مطرح نبود و درجه کسی نداشت. همه یکی بودند. همین دیدگاه موجب شد ما خیلی حرمت مربی نداشته باشیم. وسط کلاس بلند می گفتیم: «بلد نیستی من بهتر از شما بلدم.» ایشان هم سعه صدر داشت حرف ما را تحمل می کرد و هم آن عقلانیت را داشت می خواست از معلومات ما استفاده نماید. اینها را تلفیقی با هم کار می کرد و آن تلفیق موجب آشنایی قلبی ما شد. و این ارتباط قلبی و آشنایی ما ادامه داشت تا ۳ روز پیش از شهادتش در آخرین جلسه ما با ایشان که در تهران بود.
حاج قاسم فرصت ها را شکار می کرد. خیلی فکر و عقل عجیبی داشت. یک موجود خارق العاده ای و استثنایی در میان افراد بود. از کوچک ترین فرصت استفاده می کرد *خاطراتی از دوران دفاع مقدس با حاج قاسم دارید؟
ایشان فرمانده ای بود که در مدیریت خودش بسیار مقتدر و قاطع بود. یعنی من فکر نمی کنم دیگر کسی آن قاطعیت و اقتدار این آدم را داشته باشد. این اقتدار و قاطعیت را خیلی ها می خواهند این طور داشته باشند. من با بسیاری از دوستان دیگر هم کار کرده ام ولی در صورتشان این اثر، مصنوعی است. واقعی نیست. یک تشر می زند یک قیافه می گیرد، یک امری می خواهد بکند اما حاج قاسم واقعاً از عمق وجودش بود و شوخی نداشت. یعنی برگرفته از درون او بود و این موجب می شد که نیروهای تحت امرش به شکلی باشند که هیچ نوع کم و کاستی را نداشته باشند.
*سختگیر بودند؟
بله و همه می دانستند که کوتاه بیا نیست و از آن طرف هم می فهمیدند بچه ها که سردار سلیمانی یک فرمانده ای منطقی و با عدل و انصاف و عادل است. یعنی اگر به من یک دستوری را می داد و این دستور بهر دلیلی نقص در آن بود در اجرا می فهمیدند که آقای سلیمانی ضمن این که دارد دعوایت می کند تنبیه ات می کند و برخورد می کند حتما اگر پی ببرد به این واقعیت که بطورمثال دیگر بهتر از این نمی شد اجرا کرد فوراً به جبران آن بر می آمد و همیشه هم به کار حداکثری اعتقاد داشت و می گفت حداکثر کار باید انجام بشود.
*خاطره ای در این خصوص دارید؟
یک روز در سال ۷۸، ایشان ۲ سال بود که فرمانده نیرو قدس شده بود. ساعت ۸ بامداد بود. به من اظهار داشت: «تا امشب می خواهم ۲ هزار قبضه آرپی جی ۷ آماده کنید در منطقه ای بفرستیم.» ۲ هزار قبضه آر چی جی ۷ در آن زمان خیلی کار ساده ای نبود. یگان ها همه نوسازی نشده و هنوز تولیدات صنایع ما قوی نشده بود. امروز خیلی وضع ما متفاوت می باشد. واقعاً ۲ هزار تا قبضه آرپی جی ۷ در سال ۷۸ یک کار فوق العاده و نشدنی بود.
*در سال ۷۸ شما کجا بودید؟
در همین اتاقی که نشسته ایم! (می خندد.) من همین جا معاون پشتیبانی و لجستیکی سردار سلیمانی در نیروی قدس بودم. همراهشان هرکجا می رفتند می رفتیم. ما اوایل دفاع مقدس واقعاً سیم خاردار هم در کشور نداشتیم. حالا چه برسد به سلاح و آرپی جی ۷ و اینها. من می دانستم که وقتی حاج قاسم می گوید: «۲ هزار تا آر پی جی ۷» باوجود این که می دانستم این امکان پذیر نیست اما می دانستم چون که حاج قاسم گفته حل می شود من به این یقین و علم داشتم. اعتقاد و باور داشتم. چون همین قدر که من می دانستم تامین آر پی جی ۷ سخت هست همین قدر هم حاج قاسم می دانست دشوار است.
تا شب این آرپی جی ها ۷ ها حل شد اما ۲۰ عدد کم بود. حاج قاسم از ما پرسید: آماده شد حمل کردند و بار کردند! گفتیم: «بله حاج آقا» و خیلی هم خوشحال و سربلند بودیم و فکر کردیم که بطورمثال ما را تشویق هم می کند.! (می خندد.) اظهار داشت: چند تا شد؟ گفتم: ۱۹۸۰ عدد. حاجی داد و بیدادش بالا رفت و اظهار داشت: «من مگر نگفتم ۲ هزار تا!» گفتیم حاج آقا فقط ۲۰ تا کم هست. اظهار داشت: «چرا کم هست؟»حاج قاسم به حداقل ها قانع نبود. ایشان می خواست به ما بگوید که کارتان کامل نبود. داد و بیداد سری ما کرد که اصلاً انتظارش را نداشتم ضمن این که ما اطلاعات و شناخت مان نسبت به حاج قاسم کامل بود. با خودم گفتم این دیگر خیلی بی معرفتی و کم لطفی هست به خاطر ۲۰ عدد، کار نشدنی ای را ما انجام دادیم بجای این که بگوید خسته نباشید و دستتان درد نکند، داد و بیداد راه می اندازد. در حین صحبت تلفن موبایل قطع شد چون شارژ باطری اش به اتمام رسید. دیگر ما تا خانه بیاییم ۱ ساعت طول کشید.
همسرم به من اظهار داشت: «باحاج قاسم بحثتان شده؟» گفتم: «نه چرا؟ هیچی نشده.» اظهار داشت: «حاج قاسم ۵ بار زنگ شده یک خبری است. زنگ بزن ببین چکار دارد!» گفتم: «من زنگ نمی زنم. خودش زنگ می زند.». همسرم خیلی برایشان احترام قائل بود و ایشان هم خیلی احترام حاج خانم ما را داشت. داشتیم با همسرمان بگومگو می کردیم که حاج قاسم به شماره خانه زنگ زد و اظهار داشت: چرا تلفن را قطع کردی؟ احساس کرده بود که من ناراحت و دلخور شده ام؟ گفت چرا تلفن را قطع کردی؟ گفتم: شارژ نداشت قطع شد. اظهار داشت: آهان. خیلی هم آدم راستگویی بود و خیلی هم حرف طرف مقابل برایش اهمیت داشت. این طور نبود که بهانه آورده باشم یا بخواهم به او دروغ گفته باشم. من اگر قطع کرده بودم می دانست که به او می گفتم قطع کردم. تا گفتم پذیرفت. اظهار داشت: «الان رسیدی خانه؟» گفتم: «ببخشید حاج آقا داریم با تلفن خانه صحبت می کنم.» (می خندد.) حاجی اظهار داشت: «دستت درد نکند. کاری کردی کارستان. خسته نباشید.»
*آن عتاب را از دل شما در آورد؟
از دل ما درآورد. این قضیه به اتمام رسید. شاید ۱۰۰ مورد از این اتفاقات داشته که نه فقط با من بلکه با همه فرماندهانش حتی در محورهای عملیاتی برخورد می کرد بعد می آمد در آغوش می گرفتشان. بعد یک اقداماتی را نسبت به آن متواضعانه انجام می داد بطورمثال من آرزویم بود که دست حاج قاسم را ببوسم. به حمدالله این آرزو به دلم نماند خیلی هم موفق شدم به زور دستش را بوسیدم زمانی که به حوزه کارهای ما در عتبات عالیات وارد شد و از اقدامات این ستاد در گنبد آقا سید الشهدا بازدیدی کرد.
*چه سالی بود؟
فکر کنم اوایل سال ۹۸ بود، ۶ ماه پیش از شهادتشان.
* همان پروژه ترفیع گنبد حرم سیدالشهدا (ع) بود؟
بله نخستین و آخرین بازدیدش بود. حاج قاسم آنجا به دنبال بچه ها می کرد تا پای بچه ها را ببوسد حالا من که از چنگشان فرار کردم. این آدم با آن جایگاه چنان خودش را متواضع می دانست آمد دید که در حرم امام حسین بچه ها چه کار بزرگی کرده اند. آقای مهاجری مسئول کارگاه و آقای خوشرو هم بودند. غافلگیر شده بودیم وقتی می اظهار داشت: «من این کف پاهای شما که اینجا گذاشتید و این کارهای باارزش را انجام داده اید، باید ببوسم.»
*شکل گیری ستاد چه سالی بود و از کجا شروع شد و حاج قاسم با اهمیت ترین دغدغه اش چه بود؟
حاج قاسم فرصت ها را شکار می کرد. خیلی فکر و عقل عجیبی داشت. یک موجود خارق العاده ای و استثنایی در میان افراد بود. از کوچک ترین فرصت استفاده می کرد. اتفاقی که در عراق افتاد این بود که آمریکایی ها حمله کردند و صدام صحنه را خالی و فرار کرد. چند ماهی نگذشته بود در همان شب های عملیات آمریکایی، حاج قاسم موفق شد نیروهای تحت امر خودش را وارد عراق کند در همان شلوغی که نه مرزی بود و نه چیزی، هر کاری که حاج قاسم باید انجام می داد را در کمتر از ۳ ماه انجام داد. سپاه بدر در ایران بود و در آن زمان بطور کامل به عراق منتقل کرد. کسی شاید باور نشود اما حاج قاسم ۱۳ هزار نفر را با خانواده هایشان منتقل کرد. کسانی که از عراقی ها و بدری ها بودند در این فرصت به عراق منتقل کرد. طبق پروتکلهای سازمان ملل اگر می خواست این عدد منتقل شود شاید ۱۰۰ سال طول می کشید ایشان با ترفندهایی همه آنها را به عراق فرستاد و آنجا مستقرشان کرد که در آینده نیروهای حاج قاسم در عراق شدند.
*سال ۸۲ این اقدامات صورت گرفت؟ پس از زمان صدام، یعنی همراه با ورود آمریکایی ها بود. آمریکایی ها با صد هزار نفر نیرو در عراق مستقر شده بودند. حتی خیابان های بین شهری تانک ها، نفربرها و ایست و بازرسی خودشان را داشتند. در آن شرایط حاج قاسم عراق می رود تا از نزدیک شاهد ماجراها باشد. فکر می کنم سال ۸۲ بود حاج قاسم وارد عراق می شود. بعد همین بچه هایی که از سپاه بدر فرستاده بود آنجا همه میدان دار حرم ها شده بودند. یکی حرم امام علی (ع)، یکی حرم امام حسین (ع). هر کدام مسئولیت هایی را داشتند. در یکی از این سفرها حاج قاسم با پوشش و با لباس مبدل رفته بود. ما هم خبر نداشتیم چونکه سفرش مخفی بود. موقع برگشت مرا صدا زد. بغض داشت و به من اظهار داشت: «حسن! حرم امام علی (ع) را ندیده ای؟» گفتم: نه تابحال نرفته ام. اظهار داشت: «چطور برای تو حرم امام علی (ع) را تشریح کنم؟» من گفتم که مثل مشهد است یا قم؟ اظهار داشت: «نه اصلاً این خبرها نیست. مشهد کجا آنجا کجا.». بعد تشریح نمود که حرم امام علی (ع) به اندازه اما مزاده صالح (ع) هم نیست. اصلاً من باورم نمی شد.» این گفته ها برای سال ۱۳۸۲ است که آن زمان اما مزاده صالح (ع) هم وضع امروزی را نداشته است. حاج قاسم همان زمان اظهار داشت که از آنجا که مردم ما مشتاق ائمه هستند و کمک می کنند شما بیایید برنامه ریزی و مدیریت کنید بروید یک فکری برای آنجا بکنید. حاج قاسم ماهانه و یا چند ماه در بین گزارش هایی از وضعیت ستاد دریافت می کرد. پس از آن حاج قاسم با چند جنگ سنگین مواجهه شد. جنگ ۳۳ روزه، درگیری جنگ ۲۲ روزه، و خود داستان سیاسی عراق بسیاری از حاج قاسم وقت می گرفت. بعد هم داستان امنیتی پیش آمد. سوریه آن موقع خیلی مشکل نداشت اما بحث بازسازی لبنان که اسرائیلی ها خراب کرده بودند بیشتر وقت حاج قاسم را می گرفت با این وجود از روند این ستاد گزارش هایی می گرفت و پس از فکر کنم قریب به ۸ سال ما به ایشان گله کردیم که شما یک دستوری دادید یک کارهایی شده خودتان نیامدید ببینید چه خبر است. وقتی حاج قاسم آمد و از طرح های بازسازی کربلا بازدید کرد در آن بازدید احساس کردم که حاج قاسم احساس کرد دینش را به ائمه اطهار در کربلا ادا کرده است. حاج قاسم به آنچه که می خواست رسیده و حرم امام علی (ع) را ۲۰ برابر بزرگ تر کرد
*یعنی در طول این زمان حاج قاسم برای بازدید از پروژه ها نیامده بودند؟
حاج قاسم ندیده بود. ما بصورت کتبی گزارش می دادیم باوجود این که خیلی سفر به عراق داشت. در هر سفری هم زیارت می رفت، اما سریع می آمد و دیگر نمی توانست بیایید به کارهای ما سر بزند چون اگر می خواست به ما سر بزند، لو می رفت. در مسافرت آخرش ایشان آمد فعالیت ها را بازدید نمود. اما در این ۸ سال مرتب هدایت و تذکرات لازم را می داد. مرتب درباب طرح های ما نظر می داد. ما طرح ها را توسعه می دادیم بطورمثال یک طرحی برای حرم امامین عسکرین (ع) بردیم و شعاع ۱۰۰ متر اطراف حرم را بعنوان طرح توسعه مطرح کردیم. بعد حاج قاسم اظهار داشت: ۱۰۰ متر چرا؟ ۳۰۰ متر باشد.
*حاج قاسم پس ایده پردازی هم درباب بازسازی اعتاب مقدسه داشته اند؟
حاج قاسم هم به جنبه امنیتی فکر می کرد هم آینده نگری اش بالا بود. اما ما این طور نبودیم. ما می گفتیم حالا چند تا صحن درست می نماییم و کافی است. یا حاج قاسم درباب حرم آقا سیدالشهدا (ع) می اظهار داشت: «دو تا حرم را در قالب یک حرم بیاورید. ما هم همین کار را کردیم. ما الان حرم اما امام حسین (ع) را تا نصفه های بین الحرمین بسته ایم. یعنی در ۱۰ سال آینده اگر همین روال جلو برود بین الحرمین مستقل این شکلی را نخواهیم داشت. این مسیر دو تا حرم بعنوان یک مسیر مقدس و با ارزش خواهد بود اما دیگر این بین الحرمین بدین شکل که یک خیابانی باشد و دو طرفش هم مغازه باشد دیگر نخواهد بود. بطورمثال سمت راست بین الحرمین یک مصلی ۱۲ هزار نفری خواهد بود. این طرح ها را باوجود این که مهندس و معمار نبود داد. پس از آن آمد و بازدید کرد که در آن بازدید احساس کردم که حاج قاسم احساس کرد دینش را به ائمه اطهار در کربلا ادا کرده است. حاج قاسم به آنچه که می خواست رسیده و حرم امام علی (ع) را ۲۰ برابر بزرگ تر کرد.
*بازسازی حرم امام علی مقابل السلام نخستین پروژه ستاد بازسازی بود؟
بله. نخستین پروژه بود.
*یک مقدار راجع به آن توضیح می دهید که چه اتفاقاتی در آن افتاد؟
این پروژه الان تکمیل شده و درحال بهره برداری است. حرم امام علی (ع) مشکلات خاصی در خود حرم قبلی داشت. از بحث فرسودگی بناها و تأسیسات گرفته تا ضریح، داخل، رواق ها، گنبد و مناره همه گرفتار مشکل بود. مسائلی در رابطه با ایوان نجف و ایوان طلا تا کوچک بودن و محدود بودن فضای اطراف حرم از دیگر مشکلات بوده است. ما آن بخش اولش را انجام دادیم اما برای توسعه اش باز هم مشکل داشتیم بطورمثال یک باب شارع الرسول است که یک مرکز تاریخی شمرده می شود و محل خانه های بیشتر بزرگان دینی و مراجع است و هم اکنون خانه آیت الله سیستانی همان جا است. نمی شد اینها را تخریب کرد. طراحی کردن به هر حال خیلی سخت بود. با سفارش ای که حاج قاسم آن موقع به دولت عراق در زمان نوری المالکی داشت و کمکی که کردند زمینی در اختیار ما قرار دادند در نتیجه صحن حضرت زهرا (س) را ساختیم. در ۴ طبقه ما صحن حضرت زهرا (س) را طراحی کردیم به شکلی که کل ۴ طبقه یک سطح محسوب شود منهای طبقه منفی ۲ که تأسیسات و خدمات است طبقه منفی یک و طبقه همفک و طبقه مثبت یک، این ۳ طبقه را طوری تنظیم کرده بودیم که ورودی شأن به حرم به یک شکل باشد و یک سطح تلقی شود. معماران ایرانی هم طراحی خوبی کردند و با سرعت معجزه آسایی هم پروژه اجرا شد.
پروژه ۳۰۰ هزار متر زیربنا دارد. این مقدار عدد کمی نیست. شاید حداقل ۲ روز وقت می خواهد تا کل پروژه را بصورت پیاده بازدید نمود. اقدامات این صحن انجام و جزئی از حرم امیرالمومنین (ع) شد. از ۴ نقطه هم به حرم قبلی وصل شد. از بالا طبقه همکف که مستقیم وصل است به بالای سقف. همانطور پله برقی هم دارد و از دو جهت باب الزهرا که ما جدیداً طراحی کردیم از اینجا باز می شود و رمپ و پله برقی می خورد و می رود داخل حیاط قبلی یا صحن های قبلی حرم امام علی (ع). این یک پروژه بی نظیری است. هم از نظر استواری و هم از نظر معماری و طراحی و هم از نظر نوع مصالحی که به کار برده شد. ما فضایی به ابعاد صحن حضرت زهرا (س) که آئینه کاری باشد در دنیا نداریم. اگر همه حرم های ایران و عراق را جمع نماییم سطح آئین کاری اش به اندازه آئینه کاری صحن حضرت زهرا (س) نمی رسد. همه سنگ های صحن های موجود در ایران و عراق و جاهای دیگر جمع بکنیم سنگ مرمر آن به اندازه سنگ مرمر زیبا و سبز صحن نمی رسد. اینها از خاصیت های صحن حضرت زهرا (س) است.
*سنگ ها از داخل ایران برده شد؟
بله سنگ و همه مصالح را از ایران بردیم.
ادامه دارد…
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب